Do stworzenia takiego dzieła sztuki potrzebny jest duży format: brano więc sporą tkaninę, albo zszywano węższe pasy w jedną całość. „Projektantka” rysowała wzór, a następnie dzielono tkaninę na 2-3 części i zdarzało się, że każdą z nich wyszywał ktoś inny. Potem wystarczyło zszyć części i suzani gotowe. Stąd też wszystkie tkaniny dużych rozmiarów mają przynajmniej jedno zszycie; zdarza się też, że kolory nici na dwóch różnych częściach nieco się od siebie różnią.

   Suzani miewają też inne „niedoskonałości” – jak zmiana nici (koloru) gdzieś pośrodku wzoru (ewidentnie jakaś nić się skończyła i ciąg dalszy wyszywany był odcieniem podobnym do poprzedniego); albo widać fragmenty narysowanego wzoru, który nie został już wyszyty – może nie zdążono z tym przed ślubem? Wszystkie te niedociągnięcia naszym zdaniem tylko dodają uroku suzani – to nie maszynowa robota, to praca rąk kobiet spędzających gdzieś w stepie długie godziny nad swoją pracą.... Co więcej, różne niedoskonałości pojawiają się celowo i mają one charakter magiczny!

 Czasem na tkaninie wyszyte jest nazwisko twórczyni (cyrylicą), lub data powstania suzani.

 
  Wzory to najczęściej motywy kwiatowe i roślinne, rozety symbolizujące w niektórych regionach słońce (dysk solarny to główny motyw w przypadku tkaniny zwanej borpusz), a niektóre z nich mają charakter magiczny.

  
   Suzani wyszywane były tradycyjnie na jedwabiu lub bawełnie; w nowszych czasach zdarzają się sztuczne tkaniny. Stosowano nici wełniane, bawełniane lub jedwabne, dawniej farbowane wyłącznie naturalnymi barwnikami, później także sztucznymi; teraz, wraz ze wzrostem zainteresowania etnicznymi skarbami, Uzbeckie artystki powracają do jak najbardziej naturalnych materiałów. Gotowe suzani obszywane jest zwykle grubszą taśmą, a od spodu podszywana jest inna tkanina, choć nie zawsze.

 Jest wiele typów suzani w zależności od miejsca ich powstania, wzorów, stosowanych barw czy rodzaju haftu.